یادداشت شصت و یکم: درودی دوباره

درود بر همراهان گرامی

با امروز 207 روز است که با هم در یک راه گام بر می داریم و کم کم سوره بقره دارد تمام می شود. می دانم بعضی همراهان هنوز آیات را حفظ می کنند و برخی دیگر در میانه آیات مانده اند و مثلا از آیه 150 به این طرف نیامده اند. برخی هم کمتر.

مهم نیست عقب مانده یا جلو رفته باشیم. اصلا این راه راهی نیست که این جهات در آن معنا داشته باشد. حتی با یک آیه هم می شود همان حال را داشت که با مجموعه قرآن. ولی خدا را شکر روزی یک آیه انس با قرآن که هدف اصلی ما بود محقق شده است. بنده همچنان به فضل خدا آیات را می فرستم. اگر کسی آنها را دریافت نمی کند از سر مهر باخبرم کند تا اصلاح کنم.

عجیب است. حدود هفت ماه است و بیشتر که راه افتاده ایم و باور هم نمی کردیم که مرد آمدن باشیم. ولی آمدیم و حالا اینجاییم. بنده البته چندین و چند تاسف دارم. نخست بابت تعطیلی حوزه علمیه کوچکمان که محفل خودمانی و عزیزی بود و حس خوبی به آدم می داد. دوم به سبب باقی ماندن ترجمه کتاب محی الدین درویش بر زمین که نمی دانم چگونه باید آن را مهیای ترجمه کنم. در این فقره اخیر، البته اشکال از بنده است که بیهوده سر خودم را به دنیا مشغول کرده ام و در توهمم که مثلا دارم کارهای مفید می کنم. دعا بفرمایید از این خیالات در بیایم. سوم غصه ام از ننوشتن این وبلاگ است که عطف بر همان موضوع دوم است. برای همین خیلی از خودم در این ایام راضی نیستم.

دیشب باخبر شدم یکی از همراهان گرامی که مدتها بود از بیماری رنجور بود به گفته خودشان به طرز محسوسی بهتر شده اند و این زیاده اسباب خوشحالی و مسرت خاطر شد و خدا را سپاس گفتم بر این لطف که آن بزرگوار رو به سلامت است. هر کجا هست خدایا به سلامت دارش.

سرتان را بیش درد نیاورم. این بنده هم مدتی است چندان خوب نیست و حال سابق را ندارد. اگر برایتان زحمت نیست برای این همراه دعاگو نیز دعا بفرمایید.

با اخلاص و احترام- م. باغبان