یادداشت چهل و نهم: آیات ارسالی با ترجمه. 116-130

و قَالُوا اتَّخَذَ اللّهُ وَلَداً سُبْحانَهُ بَل لَّهُ ما فِی السَّماواتِ و الأَرْضِ کُلٌّ لَّهُ قانِتونَ. و یهود و نصارى گفتند خدا براى خود فرزندى گرفته. منزّه است او، بلکه آنچه در آسمانها و زمین است مخلوق و مملوک اویند نه فرزند او. و همه در برابر او مطیع و فرمانبردارند.116

بَدیعُ السَّماواتِ و الأَرْضِ و إِذَا قَضَى أَمْراً فَإِنَّما یَقولُ لَهُ کُن فَیَکونُ. پدیدآورنده آسمانها و زمین است. و هنگامى که فرمان به وجود آمدن چیزى را صادر کند فقط به آن میگوید: باش. پس بیدرنگ بود میشود.117

و قالَ الَّذینَ لا یَعْلَمونَ لَوْلا یُکَلِّمُنا اللّهُ أَوْ تَأْتِینا آیَةٌ کَذَلِکَ قالَ الَّذینَ مِن قَبْلِهِم مِّثْلَ قَوْلِهِمْ تَشابَهَتْ قُلوبُهُمْ قَدْ بَیَّنّا الآیاتِ لِقَوْمٍ یُوقِنونَ. و کسانى که نادان و ناآگاهند گفتند: چرا خدا با ما سخن نمیگوید یا نشانه و معجزه اى براى ما نمی آید؟ گذشتگان آنان نیز مانند گفته ایشان را گفتند؛ دلهایشان شبیه هم است. تحقیقاً ما نشانه ها را براى اهل باور بیان کرده ایم.118

إِنّا أَرْسَلْناکَ بِالْحَقِّ بَشیراً و نَذیراً و لا تُسْأَلُ عَنْ أَصْحابِ الْجَحیمِ. قطعاً ما تو را به درستى و راستى بشارت دهنده و بیم رسان فرستادیم، و تو مسؤولِ [ایمان نیاوردن و وضع و حال] دوزخیان نیستى.119

و لَن تَرْضَى عَنکَ الْیَهودُ و لا النَّصارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللّهِ هُوَ الْهُدَى و لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْواءَهُم بَعْدَ الَّذی جَاءکَ مِنَ الْعِلْمِ ما لَکَ مِنَ اللّهِ مِن وَلِیٍّ و لا نَصیرٍ. یهود و نصارى هرگز از تو راضى نمیشوند تا آنکه از آیینشان پیروى کنى. بگو: مسلماً هدایت خدا فقط هدایت است. و اگر پس از دانشى که برایت آمده از هوا و هوسهاى آنان پیروى کنى، از سوى خدا هیچ سرپرست و یاورى براى تو نخواهد بود.120

الَّذینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ یَتْلونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ أُوْلَـئِکَ یُؤْمِنونَ بِهِ و من یَکْفُرْ بِهِ فَأُوْلَـئِکَ هُمُ الْخاسِرونَ. کسانى که کتاب آسمانى به آنان عطا کرده ایم، آن را به طورى که شایسته آن است قرائت میکنند و اهل ایمان به آن هستند و کسانى که به آن کفر می ورزند فقط آنان زیانکارند.121

یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ اذْکُرُواْ نِعْمَتِیَ الَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَأَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ. اى بنى‏اسرائیل! نعمتهاى مرا که به شما عطا کردم و اینکه شما را بر جهانیان برترى دادم، یاد کنید.122

و اتَّقُواْ یَوْماً لاّ تَجْزِی نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَیْئاً و لا یُقْبَلُ مِنْها عَدْلٌ و لا تَنفَعُها شَفاعَةٌ و لا هُمْ یُنصَرونَ. و از روزى پروا کنید که نه کسى از کسى عذابى را دفع میکند و نه از کسى فدیه و عوضى میگیرند و نه کسى را شفاعتى سود دهد و نه براى رهایى از آتش دوزخ یارى میشوند.123

و إِذِ ابْتَلَى إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ إِماماً قالَ و مِن ذُرِّیَّتِی قالَ لا یَنالُ عَهْدِی الظّالِمینَ. و هنگامى که ابراهیم را پروردگارش به امورى آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش فرمود: من تو را براى همه مردم پیشوا و امام قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم [نیز پیشوایانى برگزین]. فرمود: پیمان من به ستمکاران نمى‏رسد.124

و إِذْ جَعَلْنا الْبَیْتَ مَثابَةً لِّلنّاسِ و أَمْناً و اتَّخِذوا مِن مَّقامِ إِبْراهیمَ مُصَلًّى و عَهِدْنا إِلَى إِبْراهیمَ و إِسْماعیلَ أَن طَهِّرا بَیْتِیَ لِلطّائِفینَ و الْعاکِفینَ و الرُّکَّعِ السُّجودِ. و [یاد کنید] هنگامى که ما این خانه [کعبه] را براى همه مردم محل گردهمایى و جاى امن و امان قرار دادیم، و [فرمان دادیم] از مقام ابراهیم جایگاهى براى نماز انتخاب کنید. و به ابراهیم و اسماعیل سفارش کردیم که خانه‏ام را براى طواف کنندگان و اعتکاف کنندگان و رکوع کنندگان وسجده گزاران پاکیزه کنید.125

و إِذْ قالَ إِبْراهیمُ رَبِّ اجْعَلْ هذا بَلَداً آمِناً و ارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَراتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُم بِاللّهِ و الْیَوْمِ الآخِرِ قالَ و مَن کَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلیلاً ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَى عَذابِ النّارِ و بِئْسَ الْمَصیرُ. و [یاد کنید] آن گاه که ابراهیم گفت: پروردگارا این [مکان] را شهرى امن قرار ده و اهلش را آنان که به خدا و روز قیامت ایمان آورده‏اند از هر نوع میوه و محصول روزى بخش. خدا فرمود: هر که کفر ورزد بهره اندکى به او خواهم داد، سپس او را به عذاب آتش می کشانم و آن بد بازگشتگاهى است.126

و إِذْ یَرْفَعُ إِبْراهیمُ الْقَواعِدَ مِنَ الْبَیْتِ و إِسْماعیلُ رَبَّنا تَقَبَّلْ مِنّا إِنَّکَ أَنتَ السَّمیعُ الْعَلیمُ. و [یاد کنید] زمانى که ابراهیم و اسماعیل پایه هاى خانه کعبه را بالا میبردند [و به پیشگاه حق مى‏گفتند] پروردگارا [این عمل را] از ما بپذیر که تو شنوا و دانایى.127

رَبَّنا و اجْعَلْنا مُسْلِمَیْنِ لَکَ و مِن ذُرِّیَّتِنا أُمَّةً مُّسْلِمَةً لَّکَ و أَرِنا مَناسِکَنا و تُبْ عَلَیْنا إِنَّکَ أَنتَ التَّوّابُ الرَّحیمُ. پروردگارا! ما را تسلیم خود قرار ده، و نیز از دودمان ما امتى که تسلیم تو باشند پدید آر، و راه و رسم عبادتمان را به ما نشان ده، و توبه ما را بپذیر، که تو بسیار توبه پذیر و مهربانى.128

رَبَّنا و ابْعَثْ فیهِمْ رَسولاً مِّنْهُمْ یَتْلو عَلَیْهِمْ آیاتِکَ و یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ و الْحِکْمَةَ و یُزَکِّیهِمْ إِنَّکَ أَنتَ العَزیزُ الحَکیمُ. پروردگارا! در میان آنان پیامبرى از خودشان برانگیز که آیات تو را بر آنان بخواند و آنان را کتاب و حکمت بیاموزد و پاکشان کند، زیرا تو تواناى شکست ناپذیر و حکیمى.129

و مَن یَرْغَبُ عَن مِّلَّةِ إِبْرَاهیمَ إِلاَّ مَن سَفِهَ نَفْسَهُ و لَقَدِ اصْطَفَیْناهُ فِی الدُّنْیا و إِنَّهُ فِی الآخِرَةِ لَمِنَ الصّالِحِینَ. وکیست که از آیین ابراهیم روى گردان شود جز کسى که خویش را به نادانى و سبک مغزى زند؟ یقیناً ما ابراهیم را در دنیا [به امامت و رسالت] برگزیدیم و قطعاً در آخرت از شایستگان است.130